Onze oude rode beuk gaat sterven…
Op 11 november, mediteerde ik mee met het “aardeberaad” opgezet door Ton Van Der Kroon en Anne Wislez.
Met een groep reisden ze naar Schotland, om op hun manier de klimaattop te steunen.
Wereldwijd mediteerden duizenden mensen een uur mee voor een goede afloop van de top.
Helend was dat uur. Ik was in onze tuin. Zonder met iemand te spreken liet ik de natuur op mij afkomen…de laatste groene tinten van de zomer, de verslenste bloemblaadjes, de diep groene kleur van de naaldbomen, de herfstbessen, paars en rood, de vele bladeren op de grond…
In onze tuin staat een meer dan honderd jarige rode beuk die ziek is. We proberen hem veel aandacht te geven. Mijn zoon en ik keerden extra bladeren rond de stam, extra hummus en voeding zou kunnen helpen, volgens sommigen…
We mediteren voor hem. Of bidden zouden ze in Christelijke middens zeggen. Gisteren liep ik er meermaals rond, dat is rustgevend en zelfs hypnotiserend. Soms komen er zinnen in mij op als ik zoiets doe.
“Oude bomen kunnen ook sterven Karen, hoorde ik.” Die zin raakte mij, met een zieke vader waar ik veel mee bezig ben de laatste maanden..
“De dood hoort bij het leven, hoorde ik ook…”
Deze zinnen raakten mij. Ze gaven mij inzicht.
Ik keek rond mij en zag dat de herfst daarover gaat. Sterven.. niet alleen 1 november, maar ook het verval in de tuin, van de natuur. En hoe belangrijk het is om de dood te blijven zien als een deel van het leven. En hoe wij dat verleerd zijn, en de dood als iets te vermijden zien, en kost wat kost willen voorkomen dat iemand dood gaat. En er niet over praten.
En het besef dat we hierdoor geen levenskwaliteit noch stervenskwaliteit ervaren.
Ik denk aan de verhalen van rusthuizen die ik de laatste tijd hoor en zie. Ouderen die gesedeerd (pillen) worden omdat er structureel zorgtekort is. Ze moeten rustig zijn. Sedatie verhoogd echter valrisico. Om valrisico te vermijden worden ze op stoelen ingesnoerd want er is geen personeel om ze in de gaten te houden. Ze worden incontinent omdat ze te weinig beweging hebben. Het intrieste lot van vele ouderen. Een schandvlek, waar wij van weg kijken. We willen deze aftakeling niet zien. Het is te pijnlijk. Of we hebben het zo druk. De dood is te pijnlijk dus we laten we dit gebeuren. Los het maar elders voor ons op.
Nog een ander voorbeeld van hoe wij de dood wegsteken, zijn onze eetgewoonten, bedacht ik mij.. zouden wij evenveel vlees eten als wij wisten welke lijdensweg een dier moet afleggen vooraleer het op ons bord komt?
Wedden dat we allemaal een pak minder vlees zouden eten moesten we een uitstap naar een slachthuis plannen..
Alleen de gedachte al…
MAAR de dood terug zichtbaar en bespreekbaar maken is juist een deel van de oplossing voor het klimaat bedacht ik mij tijdens dat uur. We hebben de dood veel meer te omarmen. Het als een gift te zien, als deel van het leven, zoals in de natuur, De lente, het leven komt altijd terug. Het klimaat is gebaat bij mensen die de dood in de ogen durven kijken en kiezen hoe ze hiermee omgaan. Om ethische vragen te stellen. Aftakeling als deel van het leven zien doet vertragen, geeft wijsheid en inzicht, doet ons terug ZIEN en VOELEN wie wij zijn. Klein en sterfelijk. Deel van de natuur. Vergankelijk. Tijdelijk.❤️